Norwegen 2

Weiter geht’s bis zur Grenze, da muss Sirius seine Papiere zeigen, denke ich. Ich parkiere neben diversen Lastwagen und einem Belgischen Camper, steige mit Sirius und seinen Pass aus. Beim Eingang muss ich eine Nummer ziehen. Ich denke das, dass was etwas heisst wie levende dyr dasjenige ist was ich drücken muss. Einen schritt weiter hangt aber ein Schild, dass die levende dyr nicht hineindürfen, da auch Schlange abgebildet sind verstehe ich das irgendwie. Aber wohin denn mit meinem levewesen? Kein haken nichts… ich binde ihn irgendwo an und komme natürlich zu spät für meine Nummer. Bei Schalter 7, wo ich hätte sein sollen steht ein Herr mit ein dickes Bündel Dokumente, ich habe selten jemand uninteressierter hineineinschauen sehen. Danach gehe ich freundlich lächelnd fragen ob ich doch noch mit mein anliegen kommen darf. Es ist eine kleine blonde Dame, die nicht aussieht als hätte sie viele Freunde, und heute möchte sie auch keine neuen machen… Passt für mich…und für ihren Job, sie wird nicht bestechlich sein! Sie will meine ID karte sehen und fragt ob ich Ferien machen, ich bejahe strahlend. Es interessiert sie nicht, sie ist aber zufrieden und schickt mich weg… ich denke :wer liest jetzt den Chip bei Sirius ab? frage aber lieber nicht. Draussen wartet der Belgier, er muss zurück nach Schweden, die Mails, die er hat dass sein Hund entwurmt worden ist hauen nicht hin. Bei seinem wild bellenden Deutsche Schäfer hat man den Chip ausgelesen… er versteht die Welt nicht mehr und ich probiere es ihm zu erklären… wir wünschen einander schöne Ferien.

Das fahren geht gut voran und ich bin schon bald an Oslo vorbei. Da packt es mich weiter fahren zu wollen als das geplanten Hamar, ich würde gerne den Peer Gyntvegen noch erreichen. Liegt zeitlich drin. Ich fahre durch schöne Gegenden an Lillehammer vorbei und erreiche die Mautschranke des Peer Gyntvegen. Es heisst man habe 48 Std. zeit die 90 Kr zu bezahlen, oder es kommt eine Rechnung mit gebühren. Ich notiere mir wie die App heisst und fahre los. Ich finde es Wunderschön. Das schöne Wetter wird etwas nebliger aber es stört mich nicht.

Ich habe einen Park4Night Platz ziemlich mittendrin als Ziel. Da angekommen, scheint das der einzige öde Ort an der ganzen Strasse zu sein… ich zweifle, fahre aber lieber noch etwas weiter. Es kommt eine ziemlich breite Ausbuchtung, wo auch noch ein Laster ausweichen könnte, wenn ich dort stehe. Es weht mittlerweile ziemlich drum drehe ich noch und stelle das Gefährt ab. Eigentlich habe ich Hunger, aber Sirius hat viel fahren und aushalten müssen darum verdient er es, zuerst spazieren zu gehen. Iich möchte nur die Strasse noch etwas hin und her laufen. Ohne aktiv darüber nachzudenken, vielleicht hatte Sirius seine Nase schon in diese Richtung, laufen wir nach links. Etwa 100 Meter, dann geht ein Schafspur ins landinnere. Wir folgen ihm. Nach 20 Meter bleibt Sirius stehen und schaut interessiert nach links. Ich sehe nichts und wir laufen weiter. Wieder bleibt er stehen und schaut. Plötzlich ein Geräusch als würde ein riesiger Hirsch aufspringen… ich sehe aber immer noch nichts und es hat hier keine Hirsche nur Kühe und Schafe, und die Sträucher sind höchstens einen halben Meter hoch. Sirius will aber nicht weiter und reckt die Nase hoch. Ich beginne, die Sachlage laut mit ihm zu besprechen- denn das wirkt immer gut- und dann höre ich ein Schaf blöken? Sofort sehe ich vor meinem Geistesauge ein Szenario von in Sumpflöchern feststeckenden durchweichten Schafen, und ich mit zu wenig kraft es daraus zu ziehen. Ich gehe nachschauen, hinter den Sträuchern nichts… ich rufe Schaf? Keine Antwort. Ich habe aber was gehört!… nichts zu sehen. Plötzlich schnaubt etwas noch keinen Meter neben meinen Füssen. Sirius die noch dazwischen steht , und ich erschrecken mächtig. Auf Mähfeldhöhe steckt ein Gusti-Kopf, voll Dreck und perfekt getarnt… nichts von weisser wolle. Es ist sofort klar, dass ich damit nichts anfangen kann. Ich suche die nächste Tierartzpraxis um zu fragen wer hier Tiere hat, geschlossen, Gemeinde… finde ich nicht haben aber sicher auch zu… dann bleibt mir nichts anderes übrig als 112. Ich finde aber in meine Aufregung meine Koordinaten nicht (habe nochmal geübt, jetzt weiss ich wie) und Peer Gyntvegen gibt es wrsch in jeder Stadt, ich kann aber Lillehammer, Gausta und Skeiparken als meine Route sagen, aber er sagt immer noch ich sehe sie nicht. Dann kommt ein Jeep mit N Kennzeichen. Ich halte sie an und sie sind nicht von da, haben aber ein Sommerhaus da und sie weiss von einer Facebook-Seite für verlorene Sachen. Vielleicht auch für gefundene? Es ist immerhin jemand da der sagen kann wo wir sind und die Feuerwehr kommt und retten das arme Tier. Es hätte soviel anders gehe können …und dann wäre sie vielleicht nicht rechtzeitig gefunden. Ich glaube an Wunder, an Lenkung, gute Kräfte und Karma, mein Konto ist wieder etwas aufgefüllt.

NL

Verder gaat het tot aan de grens. Daar moet Sirius zijn papieren laten zien, denk ik. Ik parkeer tussen verschillende vrachtwagens en een Belgische camper, stap uit met Sirius en zijn paspoort. Bij de ingang moet ik een nummer trekken. Ik denk dat “levende dyr” de juiste knop is die ik moet indrukken. Een stap verder hangt echter een bord waarop staat dat levende dyr niet naar binnen mogen. Omdat er ook een afbeelding van een slang op staat, begrijp ik dat wel een beetje. Maar wat moet ik nu heen met mijn levend wezen? Er is geen haak, niets... Ik bind hem ergens vast en kom natuurlijk te laat voor mijn nummer.

Bij loket 7, waar ik eigenlijk had moeten zijn, staat een man met een dikke stapel documenten. Zelden heb ik iemand zo ongeïnteresseerd zien kijken. Daarna ga ik vriendelijk glimlachend vragen of ik toch nog met mijn vraag terecht kan. Het is een kleine blonde vrouw, die er niet uitziet alsof ze veel vrienden heeft — en vandaag wil ze er ook geen nieuwe maken. Dat past eigenlijk wel... en voor haar baan ook: ze lijkt me niet omkoopbaar! Ze wil mijn identiteitskaart zien en vraagt of ik op vakantie ben. Dat bevestig ik stralend. Het interesseert haar totaal niet, maar ze is tevreden en stuurt me weg.
Ik denk nog: Wie leest nu de chip van Sirius uit? — maar ik vraag het liever niet.

Buiten wacht de Belg. Hij moet terug naar Zweden; de e-mails die hij heeft over de ontworming van zijn hond gelden niet. Bij zijn wild blaffende Duitse herder hebben ze wél de chip uitgelezen… hij begrijpt de wereld niet meer, en ik probeer het hem uit te leggen. We wensen elkaar een fijne vakantie.

Het rijden gaat goed vooruit en ik ben al snel voorbij Oslo. Dan krijg ik zin om verder te rijden dan het geplande Hamar — ik zou graag nog de Peer Gynt-vegen bereiken. Dat lukt qua tijd nog . Ik rijd door prachtige landschappen, langs Lillehammer, en kom bij de tolpoort van de Peer Gynt-vegen. Er staat dat je 48 uur hebt om de 90 kronen te betalen, anders krijg je een rekening met administratiekosten. Ik noteer welke app ik moet gebruiken en rijd verder.
Het is er schitterend. Het mooie weer wordt wat neveliger, maar dat stoort me niet.

Ik heb via Park4Night een plek midden op de route als doel ingesteld. Daar aangekomen blijkt het de enige saaie plek van de hele weg te zijn… ik twijfel, maar besluit nog wat verder te rijden. Er komt een vrij brede uitwijkplaats waar zelfs een vrachtwagen zou kunnen passeren als ik daar sta. Inmiddels waait het flink, dus ik draai nog even en zet het voertuig stil. Eigenlijk heb ik honger, maar Sirius heeft lang en gedulgig moeten rijden , dus hij verdient het om eerst te wandelen.
Ik wil alleen even langs de weg heen en weer lopen. Zonder er bewust over na te denken — misschien had Sirius zijn neus al in die richting — lopen we naar links. Na zo’n honderd meter gaat er een schapenpaadje het land in. We volgen het. Na twintig meter blijft Sirius staan en kijkt geïnteresseerd naar links. Ik zie niets en we lopen verder. Weer blijft hij staan en kijkt. Plots hoor ik een geluid alsof een groot hert opspringt… maar ik zie nog steeds niets. Hier zijn geen herten, alleen koeien en schapen, en de struiken zijn niet hoger dan een halve meter. Sirius wil niet verder en steekt zijn neus in de lucht.
Ik begin de situatie hardop met hem te bespreken — dat werkt altijd goed — en dan hoor ik een schaap blaten? Meteen zie ik in mijn hoofd een tafereel van een schaap dat vastzit in een moerassig gat, doorweekt, en ik die niet genoeg kracht heb om het eruit te trekken. Ik ga kijken. Achter de struiken: niets. Ik roep “Schaap?” Geen antwoord. Maar ik héb iets gehoord!… niets te zien. Plotseling snuift iets op nog geen meter van mijn voeten. Sirius, die ertussen staat, en ik schrikken ons rot. Op maaiveldhoogte is een kop — een jong rund, helemaal onder de modder en perfect gecamoufleerd… niets van witte wol te zien. Meteen is duidelijk dat ik hier zelf niets mee kan doen.

Ik zoek de dichtstbijzijnde dierenartspraktijk om te vragen wie hier vee heeft — gesloten. De gemeente? Kan ik niet vinden, die zal ook wel dicht zijn… dan blijft alleen 112 over. In mijn opwinding kan ik mijn coördinaten niet vinden (ik heb later nog geoefend — nu weet ik weer hoe!) en “Peer Gyntvegen” zal wel in elke stad te bestaan. Ik kan wel zeggen dat ik via Lillehammer, Gausta en Skeiparken reed, maar hij zegt steeds dat hij me niet ziet.
Dan komt er een jeep met een Noors kenteken. Ik houd ze aan: ze zijn niet van hier, maar hebben een zomerhuis in de buurt. De vrouw weet van een Facebookgroep voor verloren voorwerpen — misschien ook voor gevonden dingen? In elk geval is er nu iemand die kan uitleggen waar we precies zijn, en de brandweer komt om het arme dier te redden.

Het had allemaal zó anders kunnen aflopen… misschien was het dan niet op tijd gevonden.
Ik geloof in wonderen, in leiding, in goede krachten en in karma — mijn karmarekening is weer een beetje aangevuld. 🌿